مزایا و مضرات شیرین‌کننده‌های مصنوعی (بخش دوم)

مزایا و مضرات شیرین‌کننده‌های مصنوعی (بخش دوم)

مزایا برای سلامتی

شیرین‌کننده‌های مصنوعی باعث خرابی و پوسیدگی دندان‌ها نمی‌شوند. هم چنین ممکن است در موارد زیر کمک‌کننده باشند:

کنترل وزن: شیرین‌کننده‌های مصنوعی تقریباً هیچ کالری ندارند. در مقابل، یک قاشق چای‌خوری شکر در حدود ۱۶ کالری دارد. به همین ترتیب، یک قوطی نوشابه که حاوی حدود ۱۰ قاشق چای‌خوری شکر است، ۱۶۰ کالری انرژی تولید می‌کند. اگر تلاش می‌کنید تا وزن خود را پایین بیاورید یا وزن اضافه نکنید، محصولاتی که با شیرین‌کننده‌های مصنوعی تهیّه شده‌اند، می‌توانند گزینه‌های خوبی باشند، گرچه کارآمدی آن‌ها در مصرف طولانی برای کاهش وزن مشخص نیست.

دیابت: شیرین‌کننده‌های مصنوعی کربوهیدرات نیستند. پس برخلاف شکر، سطح قند خون را بالا نمی‌برند. البته اگر مبتلا به دیابت هستید، بهتر است پیش از مصرف هرکدام از جایگزین‌های شکر با پزشک یا مشاور تغذیه‌ی خود مشورت کنید.

مضرات برای سلامتی

شیرین‌کننده‌های مصنوعی در طول دهه‌های گذشته تحت بررسی‌های موشکافانه قرار داشته‌اند. منتقدان شیرین‌کننده‌های مصنوعی می گویند که این مواد، می‌توانند مشکلات زیادی را مثل سرطان برای سلامت فرد ایجاد کنند. این ادّعا، تا حدّ زیادی بر مبنای مطالعاتی است که در دهه‌ی ۷۰ میلادی انجام شده و ارتباط میان مصرف یک شیرین‌کننده‌ی مصنوعی به نام ساخارین^۲ و افزایش بروز سرطان مثانه در موش‌های آزمایشگاهی را نشان داده اند. با توجه به این مطالعات، برای مدّتی، بسته‌های ساخارین دارای برچسب خطری بودند که نشان می‌داد ممکن است این محصول برای سلامتی خطرناک باشد.

با این وجود، با توجّه به اعلامیه ی نهادی های مرتبط با سلامت سایر نهادهای مرتبط با سلامت هیچ مدرک علمی معتبری وجود ندارد که ثابت کند شیرین‌کننده‌های مصنوعی که در آمریکا تأیید شده‌اند، منجر به بروز سرطان یا بیماری بدخیم دیگری شده ‌باشند. مطالعات مختلف نشان داده‌اند که مصرف مقادیر محدودی از این مواد، حتّی برای خانم‌های باردار،  بی‌خطر است. بنابراین، در حال حاضر برچسب خطر از بسته‌های ساخارین برداشته ‌شده است.

شیرین‌کننده‌های مصنوعی در گروه موادّ افزودنی خوراکی طبقه‌بندی می شوند. این مواد پیش از عرضه برای فروش، توسّط FDA بررسی و بازنگری می‌شوند. FDA زمانی یک ترکیب را به عنوان “مادّه کاملاً بی‌خطر”^۵ معرفّی می‌کند که یکی از این دو ویژگی را داشته‌باشد:

• افراد متخصّص دارای صلاحیّت عقیده داشته باشند که بر مبنای شواهد علمی، این مادّه برای یک مصرف خاص بی‌خطر است؛ مثل فراورده‌های استویا.
• این مادّه دارای پیشینه‌ی طولانی مدّت مصرف عمومی باشد.

FDA برای هر شیرین‌کننده‌ی مصنوعی مقدار دریافتی قابل قبول روزانه را معیّن کرده ‌است. ADI حدّاکثر مقداری از این مادّه است که در صورت مصرف روزانه، در طول زندگی، خطری به دنبال نخواهد داشت. مقدار ADI با احتیاط بالا تعیین می‌شوند.

استاد ناظر:  مستانه تابش

مجله علمی-ترویجی سرای سلامت©۲۰۱۷